Het is weer een gedicht geworden. Voor de meester.
De eerste aanzet schreef ik tijdens een jazzconcert, afgelopen zaterdag. De muziek was vrolijk genoeg. Nee, aan het Bart Lust Quintet heeft het niet gelegen dat het over sombere zaken gaat. Wel hielp het misschien de muzikale invalshoek die er in zit duidelijker te maken. Pas toen dat gebeurde, bij een latere versie, kwam ik er eigenlijk op, het gedicht op te dragen.
De foto vond ik op een historisch WordPress blog. Hier zie je hoe het lijk van de 18-jarige Peter Fechter wordt weggedragen door Oost-Duitse soldaten.
Uit het blog:
Op 17 augustus 1962, ongeveer één jaar na de bouw van de muur, besluit de 18 jarige
Peter Fechter, om samen met zijn vriend Helmut Kulbeik te vluchten naar West-Berlijn. Om 14.10 knippen ze het eerste hekwerk door. Bij de Zimmerstrasse, in de buurt van Checkpoint Charlie, renden ze naar de Muur toe. Als ze vlak bij de muurzijn worden ze ontdekt en klinken er schoten.
Beide vrienden staan bij de muur. Helmut Kulbeik klimt over de Muur. Peter Fechter twijfelt en blijft nog staan. Schoten weerklinken….Hij wordt neer geschoten. Enkele kogels doorboren zijn lichaam. De Oost-Duitse grenswachters laten Peter hevig bloedend liggen.
Met een lichtelijk andere betekenis kwam de muur al voor in een vorige tekst, en natuurlijk in de song ‘Heroes’. De Berlijnse muur heb ik nog gekend, ik heb er overheen gekeken en ben er onderdoor gereden met de U-Bahn – langs verlaten stations waarop een enkele VoPo met machinegeweer stond. Ik ben ook door Checkpoint Charlie geweest en heb ook door de Zimmerstraße gelopen. Na 1989 heb ik ook het museum in de Normannenstraße, het voormalige hoofdkwartier van de Stasi, bezocht. Bizar. Maar goed, dat is een ander verhaal.
Ruimte
Voor Davy Jones
Je tast langs een muur tot waar je door kan –
een deur – van buiten naar binnen of binnenstebuiten –
wat kan het je schelen en hoe erg is dat?
De loze kreten doen de ribben zeer
Het maakt niet uit of je nog stopt met roken
de laatste rust staat genoteerd
hoop alleen dat je het einde
van de bladzij haalt – je weet maar nooit
En als nog een lied rest
om het refrein in op te nemen
zijn we dit – zo ooit geweten nu vergeten
voor wie of wat wanneer ook weer te spelen
Je schuld aan de dood is levensgroot
en aflossing volgt na de solo. Je gaat
door een deur en tast langs een muur in het duister
tot ook de muur verdwijnt en dan de vloer
Palescue, 16-18jan’16 (v.3)