Hobos are people who move around looking for work, tramps are people who move around but don’t look for work, and bums are people who don’t move and don’t work. I’ve been all three.[i]
“Ik was vier jaar oud toen mijn ouders uit elkaar gingen. Toen ik zeven was nam moeder een stiefvader in huis. Die ging ook weg, naar de oorlog, in Korea. Als kok. Toen hij terug kwam vond hij zichzelf héééle flinke jongen, die iedereen in elkaar kon slaan. Bij voorkeur mij. Zo was ik een keer in mijn kamer, ik was toen ongeveer dertien, en hij vond dat ik iets verkeerd had gedaan, ik weet niet meer wat. Hij kwam naar boven en duwde mij door het raam – wat gesloten was… Dus ik lag daar in de tuin tussen het glas in het gras en dacht maar één ding: ik maak die klootzak dood.
Dus de volgende dag is hij van huis en ga ik naar de slaapkamer van mijn ouders. Ik weet waar zijn pistool ligt: in de één, twee, drie, vierde la van boven, tussen de sokken. Ik pakte het en wachtte hem op…en terwijl ik daar zat te wachten, kreeg ik een openbaring. Ik hoorde een stem, en die zei: Steve, je kan hem nou wel kapot maken, maar daar schiet je niks mee op. Dus ik pakte een tas met spullen en ging op weg[ii].”
Onderweg doet hij hier en daar los werk, leeft op straat en speelt er naast zijn hoed voor muntgeld. En die instelling heeft ‘ie nog steeds. Vraagje: denk je dat deze man, Steven Gene Wold, dan klassiek viool speelt? Waarom niet? Waarschijnlijker is dat ‘ie blues speelt op een oude gitaar met drie snaren – en dat is dan ook het geval.
 |
| Magic Mojo: The Three-String Trance Wonder |
Ik hoorde voor het eerst van Seasick Steve op een vrijdag. Het was weer een klotedag. Gelukkig had ik die avond mijn favoriete antidepressivum, het tv-programma TopGear. Het was een oude aflevering[iii] maar ik kende hem niet en lag na een kwartier onder tafel van het lachen en heb er nu nog lol van, dankzij de studiogast die een ronde rijdt in een redelijk geprijsde auto: een oudere man met een lange baard onder de kin, in werkschoenen en tuinbroek, met een John Deere petje boven olijke ogen. John Deere maakt vooral tractors en Steve (Chevrolet 1951), zei niet zozeer iets met het boeren te hebben, maar wel gek te zijn op het ploegen. Lekker voren in de aarde trekken, een echte hillbilly. Hij had iets bij zich, een soort gitaar. Een bezemsteel met snaren, twee wieldoppen als klankkast. “Het beste wat je kan doen met een Morris Minor” vond interviewer/presentator Jeremy Clarkson. Of hij een aardige tijd reed op het circuit weet ik niet, want ik zat al op internet.
Ik dacht dat hij het instrument als curiosum had meegenomen, speciaal voor het autoprogramma, maar het is één van de instrumenten die hij dagelijks gebruikt. Naast The Morris Minor Guitar speelt Seasick Steve op de Diddly Bow, een balkje met één snaar, waarschijnlijk ontwikkeld uit een Westafrikaans instrument en door de slaven in Noord Amerika geintroduceerd, dus een perfect vehikel voor de oer-blues. Het valt niet mee, een plank te laten swingen, maar het lukt hem. De withuidige Seasick Steve bespeelt ‘m met een metalen kokertje als bottleneck om zijn vinger – als een slide guitar – en perst er een geweldig opzwepend geluid uit.
 |
| Maak ’n Diddly Bo en speel Bo Diddley |
Een derde gitaar van hem oogt redelijk normaal, maar afgeragd en met de verkeerde snaren op de verkeerde plaatsen. Het noemt zijn lieveling The Three-String Trance Wonder, een begeesterde gitaar:
“I got it from Sherman, who is a friend of mine down in Mississippi, who had bought it down at a goodwill store. When we were down there last time he says to me, ‘I didn’t tell you when you bought it off me, but that guitar used to be haunted’. I say, ‘What are you talking about, Sherman?’. He says, ‘There’s 50 solid citizens here in Como who’ll tell you this guitar is haunted. It’s the darnedest thing – we’d leave it over in the potato barn and we’d come back in and it would be moved. You’d put it down somewhere and the next morning you’d come back and it would have moved. When you took that guitar the ghost in the barn left’. He told me this not very long ago and I said to him, ‘Sherman! Why didn’t you tell me this before?’ and he said, ‘Well the ghost was gone – I didn’t want it around here no more!’” [iv]
Voor ritmische begeleiding heeft Steve The Mississippi Beat Box[v], een houten kistje waar hij de maat op meestampt. Dat zou genoeg zijn, maar meestal treedt hij op als duo, met een hyperactieve houthakker achter het drumstel wat is aangevuld met een authentiek gietijzeren koekenpan. John Paul Jones begeleidt hem tegenwoordig ook soms. JPJ was in een vorig leven lid van Led Zeppelin (met ook zo’n geweldige drummer) en is, voor zover ik weet, de enige bassist met een slide-bass. Hij speelt ook mee op de laatste CD, You Can’t Teach An Old Dog New Tricks. Zijn jongste zoon, met kortere baard, speelt tijdens optredens wasbord en aanvullende percussie en treedt anders op als Steve’s guitar-tech, hij reikt dus de juiste gitaarvorm aan voor het volgende nummer.
Stukje bio
Seasick Steve werd in 1941 of ’42 in Californië, USA geboren als Steven Gene Wold. Ergens in de jaren 50 springt hij op de trein en doet los werk tot in de zeventiger jaren. Hij treedt al vroeg op als muzikant en heeft ook bekende kennissen. Zo zeggen in de jaren 60 Janis Joplin en Joni Mitchell hem gedag op straat en doet Kurt Cobain dat in het Seattle van de late jaren 80. In de jaren 90 werkt Steve ook binnen, als studiotechnicus. Op een gegeven moment gaat Steve naar Europa en is straatartiest in de Parijse metro.
Na tientallen verhuizingen vestigt hij zich in 2001 min of meer permanent in Noorwegen. Daar neemt hij met The Level Devils (Jo Husmo op bas en drummer Kai Christoffersen) zijn eerste CD op bij Bronzerat Records: Cheap, uit in 2004. Twee jaar later komt zijn eerste solo album uit: Dog House Music.
Leve de BBC. Een optreden bij Jools Holland op Oudejaarsavond 2006 betekent de doorbraak naar een groot publiek voor de man die dan al over de 60 is en in 2007 in Engeland wordt gekozen als Best Breakthrough Act. Hij speelt dat jaar op meer festivals in het Verenigd Koninkrijk dan welke artiest ook.
In 2008 toert hij over de wereld met drummer Dan Magnusson. Ze staan bij voorbeeld op Fuji Rock in Japan, het East Coast Blues & Roots Music Festival in Australië en op Roskilde in Denemarken. In september van dat jaar komt bij het grote Warner label zijn nieuwe CD uit met de geniale titel I Started Out with Nothin and I Still Got Most of It Left.
In 2009: meer optredens en een nieuwe CD, Man From Another Time. Voor de Australische tv grapt Steve dat ‘ie inmiddels een zijn eigen John Deere Model 60 tractor kan kopen.
In 2010 was Seasick Steve te gast in TopGear, waardoor ik hem in 2011 voor het eerst op de Nederlandse televisie kon zien. Hij was toen ook al te gast geweest bij De Wereld Draait Door.
Inmiddels is hij verkast naar het onafhankelijke Nashville label Third Man Records waarop, ook in 2011, You Can’t Teach An Old Dog New Tricks verschijnt.
De Benelux maakt nu ook kennis met Seasick Steve, op het grote podium van Rock Werchter en op het Lowlands Festival in Biddinghuizen. Leve de VPRO. Deze omroep nam dit optreden op en zette het HIER op het web: ruim 1 uur en 3 minuten genieten.
Komende maand, in november, komt Seasick Steve naar Nederland voor een serie optredens – die allemaal al zijn uitverkocht. We zullen het dus moeten doen met YouTube, en vooral de uitzending van VPRO’s 3voor12:
Lage Landen 2011
Twee mannen met baarden. Steve wordt begeleid Dan Magnusson, die zijn drumstel bijna aan gort mept tijdens het concert. Niet alleen de baarden doen denken aan ZZ Top. Bij ZZ Top waren de baarden meer een gimmick, maar ze tappen uit hetzelfde zompige vaatje Mississippi Delta waaruit stuwende blues over harde blauwe noten stroomt….ahum,sorry… Steve blijft zitten op een oude keukenstoel met zijn John Deere petje op, klep naar voren, halfje Jack Daniels onder handbereik, voor een uitzinnig publiek. Terecht, want het is een optreden met tig keer meer energie en drive dan, noem eens wat, die broekies van The Rolling Stones.
Je hoort en voelt dat het authentiek is. Hij is daar geweest, meerijdend op de goederentrein, afgewezen bij de missiepost toen hij om eten en een slaapplek vroeg. Net als John Lee Hooker, de doorleefde kreun met gitaar tot op het bot:
Lord have mercy…
I got ‘im so bad…
I wanna break down and cry.
Met de groove van een trekker die op rooie diesel door het land ploegt.
Energiek als een kudde bizons op hol door de prairie.
Rauw als de whiskey in zijn tuinbroek.
Maar noem hem geen bluesmuzikant, hij ziet zich als song and dance man, net als ruim honderd jaar geleden, toen de term blues nog niet algemeen was en rondreizende muzikanten songsters werden genoemd.
Leve De BBC.
Leve de VPRO.
En Leve Seasick Steve!
Discografie:
 |
| In november naar Nederland. Alles is uitverkocht. |
Playlist: zomaar wat mooie dingen uit de grabbelton
Never Go West Seasick Steve
It was a cold black night
oh I remember it well
we was riding in the box
lord, it was cold as hell
trying to get over the Hump (that’s the rocky mountains)
before it snowed
my body could freeze to death
and no-one ‘d ever know
you see, we was heading West
just to go South
About this plan, well, I had my doubt
but Slim said het first wanted to stop
out at the Spookaloo (that’s Spokane in Washington)
said he knew a pretty little thing
I think her name was Lou
though I got a bad feelinG
Yeah, we rode into town
we were walking in the street
I knew something wrong
I could feel the heat
up come the police
says welcome to our town
hop in the back seat boys
we’re gonna show you around
Never go West
When you know you should be heading South
and never ever whisper
when you know it’s time to shout
Fourteen days in Spokane city jail
when I got out, Hell, I was ready to sail
the cop said, did you learn your lesson, boy?
I said, I have no doubt
Never go West
When you know you should be heading South
Never go West
When you know you should be heading South
and never ever whisper
when you know it’s time to shout
[i] Seasick Steve: Bringing It All Back Home (BBC Four documentary) Helaas laat de BBC niet toe dat we de film, of zelfs maar de twee gepubliceerde fragmenten buiten het Verenigd Koninkrijk te zien krijgen.
[ii] Seasick Steve vertelt graag verhalen tussen de nummers door. Deze versie vertelde hij, niet helemaal letterlijk, tijdens het optreden op Lowlands 2011.
[iii] die van 3 januari 2010 om precies te zijn. Seasick Steve was de laatste die dit reed in de foeilelijke Daewoo/Chevrolet Lacetti
[iv] http://www.ripitup.com.au/interviews/13634 Deze link naar een Australisch tv programma werkt niet, het interview is dankzij ‘linkrot’ niet meer te zien of te horen.
[v] Het stampkistje is gedecoreerd met een Mississippi nummerplaat “MC33583″, en een stukje tapijt.
IP Fisher
september 2011
palescue's kolom 