We dachten weer wat te kunnen gaan doen. Ik schreef weer eens een interview voor een nieuwe expositie. De vorige expositie van Marjolein in Artishock duurde 1 dag en toen kwam Corona. En nu, in de herkansing, gaat het feest weer niet door.
Marjolein vertelde tijdens het interview over een ander project, waarvoor ze koffertjes van lood heeft gemaakt. Meer daarover hieronder. Maar nu eerst het inerview:
De expositie in december wordt verzorgd door Magdalena de Coninck, Marjolein Tönis en Hadewijch Ouwendijk. Drie heel verschillende kunstenaars. Toch zien we dat hun beeldtaal “rijmt” met elkaar.
Ze werken alle drie in het gebouw van Amersfoorts Kunstenaars Collectief Artré. Ooit was het een polikliniek. In de kelder van een pand naast het stadhuis bevinden zich al ruim twintig jaar kunstenaarsateliers. Toch was het oorspronkelijk een tijdelijke huisvesting. In het centrale deel spreken we de drie dames die zich omschrijven als “een stelletje bij elkaar geraapte nomaden die samen en alleen dingen doen. We zijn alle drie wat ouder maar zijn niet van plan om er mee te stoppen.”
Magdalena kennen we uit Soest en is, onder andere, praktisch filosoof. “In de ‘struggle for life’ heb ik van alles gedaan om het hoofd boven water te houden. Ik begon eigenlijk met schilderen toen ik in Soest kwam wonen, in 2003, om uit te beelden wat ik niet onder woorden kon brengen. Nu kan ik het veroorloven mij geheel aan de creativiteit te wijden. Ik schreef altijd veel, en schrijf nog steeds vaak gedichten bij mijn schilderijen. Daarin probeer ik een glimp achter de werkelijkheid weer te geven.” Veel werken van Magdalena zijn een soort abstracte landschappen waar de toeschouwer, maar ook de maker, op zoek gaan.
Marjolein is ook bekend met Artishock. In de beginjaren was zij betrokken bij de oprichting van het Filmhuis. “Op de academie heb ik grafische technieken gedaan. Naast allerlei ander werk ben ik altijd blijven illustreren, maar ik maak ook rare constructies. In Artishock laat ik werk zien naar aanleiding van Bruegels ‘Toren van Babel.’ Het gaat over de zoektocht naar het Paradijs en mensen hebben altijd kaarten gemaakt om de weg te vinden. In dit project geef ik met verschillende technieken een soort landkaarten voor die tocht. Ik hoop ook nog wat illustraties uit de serie ‘Lijf’ op te hangen.”
Hadewijch kent Artishock van de Tekenclub die zij een tijd bezocht. Zij voltooide haar artistieke opleiding in 1974 aan de Koninklijke Akademie in Den Haag, afdeling Grafiek/Vrij schilderen en heeft jarenlang een galerie gevoerd op de Muurhuizen in Amersfoort. Daarna volgde een atelier buiten de stad. “Ik fietste elke dag langs het Valleikanaal. Als je bij dat donkere water staat zie je heel veel kleur en beweging. Dat heb ik in een aantal schilderijen weergegeven. Daarnaast laat ik wat grafisch werk zien, etsen maar ook monoprints met verschillende technieken.
Zie ook:
– https://www.hadewijchouwendijk.com/
De opening van de expositie is 4 december om 20:00u. (Dat was het idee…)
Loden koffertjes – Onverwacht vertrek
Tijdens het gesprek vertelde Marjolein Tönis over een project waar mee bezig was in het kader van Vrijheid. In gesprekken met Hadwijch was ze daarbij gekomen op het maken van loden koffertjes. Daar had ze ook een gedicht bij gemaakt. Ik was er nogal van onder de indruk. Neem maar mee, zei ze. Het koffertje was inderdaad loodzwaar, ik kreeg het echt niet zwierig opgetild. Het papier met het gedicht ging mee in de binnenzak.
Kijk en lees zelf:
maak ik toch wel één à twee werken per maand. Normaal werk ik met acrylverf op doek. Ik heb net een nieuw soort stiften met acrylverf gekocht en sta nu te popelen om die te proberen.”
Artishock verwelkomt met de expositie van fotograaf Bloyd een oude bekende. Achter de kunstenaar Bloyd schuilt Harry Schilder die al vaker heeft opgetreden in Soest en omgeving in verschillende disciplines. Vanaf 5 mei is zijn nieuwste werk te zien: ‘Golden Cages – Some Places, Some Faces, Some Seconds in Time’.
schilderijen is te zien in Artishock gedurende de maand maart. De opening op de eerste zaterdag van de maand zal met klassieke pianomuziek en jazz worden omlijst. 
‘Basquiat’. 
Schilder-beeldhouwer-bard-bassist Philip Westera is “liever filosoof van het platteland dan beroemd kunstenaar…Ik pretendeer niet heel moeilijke dingen te maken. Ik probeer tot een soort zen-boeddhistische leegheid te komen waarin je bijna onbewust werkt in het hier en nu. Het schilderij wordt een weerslag van het moment, het vastleggen van een toestand, zoals in de fotografie.”
“Sommige werken zijn echt abstract. Dan ben ik vaak gewoon op tijd ermee gestopt. Als beeldhouwer heb ik nog steeds vormdwang. Ik probeer de verf spontaan te laten werken, maar zie onvermijdelijk vormen die ik benadruk. Toch, als ik iets gemaakt heb, zit ik nog dagen te bedenken wat het is. Van deze – ‘Draw Back’– weet ik na bijna een jaar nog niet waar het over gaat. Er zit een pornografisch tikje in maar dat is niet zo leesbaar, dus ik vind het wel toonbaar.”
“Ik ben als het ware met een potlood in mijn hand geboren. Als autodidact heb ik een ruime ervaring opgedaan in tien jaar schilderen op muren, doeken en panelen. Ik heb illustraties gemaakt, kaarten ontworpen, en natuurlijk veel karikaturen getekend. En ik begeleid workshops. Mijn kleurrijke, illustratieve stijl leent zich uitermate goed voor kinder- en babykamers, of bij voorbeeld snoezelruimten.”
precies op zijn plek. Deze weken organiseert Artishock-Jazz namelijk enkele bijzondere evenementen vanwege het 50-jarig bestaan van de vereniging.
“Nu ben ik hier mee bezig: een doek met een vrouw en 48 gezichten die overlopen in haar ogen en tranen. Vroeger werkte ik heel realistisch. Dat werd op de Kunstacademie afgeleerd. Ik moest met brede kwasten werken en abstract. Maar daar ben ik niet zo van.”
theater, film, en mode om het af te maken. Kunstenaar Tubien van Wulften werkt ook op een dergelijke manier met fotografie als uitgangspunt.
“Het is zo makkelijk om je ogen te sluiten. Ik hoop met dit project een steentje bij te dragen aan het besef dat het om de aarde gaat…en de frustratie te delen dat we er niks aan doen dat die kapot gaat. Nu ben ik aan het spelen met militaire objecten op een onschuldig landschap.”
in de week in een leeg zwembad. Komende maand exposeert hij in de grote zaal van Artishock in Soest. 
fijnschilders uit Atelier Kunstkeuken, het centrum voor beeldende vorming aan de Beckeringhstraat. Mint Faas verzorgt er cursussen expressief en intuïtief schilderen. 
In Amerika en Oost-Europa is altijd een onderstroom van realisme gebleven, met traditionele onderwerpen. Nu zie je, ook in West-Europa, weer traditionele schilderkunst, maar dan met moderne thema’s. Mensen vinden ook het ambacht weer interessant. Dat zie ik ook bij cursisten. Het is leuk om zelf iets degelijks te maken wat langere tijd meegaat.”
Sinds jaar en dag opent Artishock elke eerste zaterdag van de maand een expositie. Doorgaans is dat met werk van één bepaalde schilder of fotograaf, soms is het een groep samenwerkende kunstenaars. Na de opening is er altijd Jazz Club waarbij, vaak gerenommeerde muzikanten in intieme setting een gratis optreden verzorgen.
De overzichtstentoonstelling met optreden opent zaterdag 4 maart, 20:00u. Vanaf 20:30 JazzClub.
In Artishock zal ik veel laten zien van het verhaal ‘Jeanette’: zwart-wit foto’s waar ik zelf in figureer als Jeanette en een aantal kleurenfoto’s van wat ik daar zoal aantrof.”
Veel foto’s zijn in het buitenland gemaakt. Katja: “Toen ik met pinhole-fotografie begon was er nog geen Photoshop. Toen dat opkwam konden mensen denken dat een simpel trucje is. Dat het meerdere negatieven door elkaar zijn. Maar ik bewerkte dus niets – alle foto’s waren puur in de camera gemaakt op één enkel negatief. Ik heb toen een tijd alleen foto’s gemaakt op vakantie. Niet dat het vakantiekiekjes zijn. Daar zijn de negatieven die ik gebruik ook te duur voor.”
een goede vriendin van mij, 
Haar woning is zelf ook een soort doos van Pandora: de kunst komt uit alle hoeken. Zoals dit werk in het atelier: een assemblage van een stoel, balletschoentjes en ornamenten van bewerkt papier: “Het is ook een beetje recycling art. Voor dit soort werk gebruik ik meestal oude tekeningen,” zegt Nadjezjda. “Alhoewel je het niet altijd ziet, gebruik ik vaak straatvondsten. Dat dateert uit de tijd dat ik van niets iets moest maken. Ik had geen rooie cent. Gelukkig heb ik veel fantasie. En ik wil het altijd uit mezelf laten komen – niet iets namaken wat ik bij iemand anders heb gezien. Daarnaast ben ik ook wel perfectionist.”
is naar het 
communicatiestrateeg maakt veelkleurige schilderijen met deels herkenbare vormen in een surrealistische setting. Ze begon ruim 15 jaar geleden met schilderen “met als doel om er geen doel mee te hebben, niet om te exposeren of te verkopen. In mijn leven en werk waren er al genoeg doelen.”
“Maar 5 tot 10% van ons handelen wordt bepaald door ons bewustzijn, het overgrote deel komt uit ons onbewuste. Kunst is voor mij een vorm om de poort naar het onbewuste open te zetten. Een wisselwerking van bewust leiden en onbewust laten leiden. Dat zie ik niet alleen terug in het maken of genieten van kunst, maar ook in de wereld om ons heen. We leven in een tijdperk van wantrouwen, waarin we de verbinding met de natuur, onszelf en elkaar kwijt zijn geraakt. Vanuit ons bewustzijn hebben we er geen grip op. Toch zie ik een positieve onderstroom ontstaan, een komende revolutie die die verbinding herstelt, vernieuwt. We staan aan de vooravond van een omwenteling, maatschappelijk, economisch en als mensheid in zijn geheel. Daarvoor is het nodig om de touwtjes van ons bewustzijn soms wat te laten vieren en ruimte te scheppen voor nieuwe ontwikkelingen en inzichten.”
palescue's kolom 