We dachten weer wat te kunnen gaan doen. Ik schreef weer eens een interview voor een nieuwe expositie. De vorige expositie van Marjolein in Artishock duurde 1 dag en toen kwam Corona. En nu, in de herkansing, gaat het feest weer niet door.
Marjolein vertelde tijdens het interview over een ander project, waarvoor ze koffertjes van lood heeft gemaakt. Meer daarover hieronder. Maar nu eerst het inerview:
De expositie in december wordt verzorgd door Magdalena de Coninck, Marjolein Tönis en Hadewijch Ouwendijk. Drie heel verschillende kunstenaars. Toch zien we dat hun beeldtaal “rijmt” met elkaar.
Ze werken alle drie in het gebouw van Amersfoorts Kunstenaars Collectief Artré. Ooit was het een polikliniek. In de kelder van een pand naast het stadhuis bevinden zich al ruim twintig jaar kunstenaarsateliers. Toch was het oorspronkelijk een tijdelijke huisvesting. In het centrale deel spreken we de drie dames die zich omschrijven als “een stelletje bij elkaar geraapte nomaden die samen en alleen dingen doen. We zijn alle drie wat ouder maar zijn niet van plan om er mee te stoppen.”
Magdalena kennen we uit Soest en is, onder andere, praktisch filosoof. “In de ‘struggle for life’ heb ik van alles gedaan om het hoofd boven water te houden. Ik begon eigenlijk met schilderen toen ik in Soest kwam wonen, in 2003, om uit te beelden wat ik niet onder woorden kon brengen. Nu kan ik het veroorloven mij geheel aan de creativiteit te wijden. Ik schreef altijd veel, en schrijf nog steeds vaak gedichten bij mijn schilderijen. Daarin probeer ik een glimp achter de werkelijkheid weer te geven.” Veel werken van Magdalena zijn een soort abstracte landschappen waar de toeschouwer, maar ook de maker, op zoek gaan.
Marjolein is ook bekend met Artishock. In de beginjaren was zij betrokken bij de oprichting van het Filmhuis. “Op de academie heb ik grafische technieken gedaan. Naast allerlei ander werk ben ik altijd blijven illustreren, maar ik maak ook rare constructies. In Artishock laat ik werk zien naar aanleiding van Bruegels ‘Toren van Babel.’ Het gaat over de zoektocht naar het Paradijs en mensen hebben altijd kaarten gemaakt om de weg te vinden. In dit project geef ik met verschillende technieken een soort landkaarten voor die tocht. Ik hoop ook nog wat illustraties uit de serie ‘Lijf’ op te hangen.”
Hadewijch kent Artishock van de Tekenclub die zij een tijd bezocht. Zij voltooide haar artistieke opleiding in 1974 aan de Koninklijke Akademie in Den Haag, afdeling Grafiek/Vrij schilderen en heeft jarenlang een galerie gevoerd op de Muurhuizen in Amersfoort. Daarna volgde een atelier buiten de stad. “Ik fietste elke dag langs het Valleikanaal. Als je bij dat donkere water staat zie je heel veel kleur en beweging. Dat heb ik in een aantal schilderijen weergegeven. Daarnaast laat ik wat grafisch werk zien, etsen maar ook monoprints met verschillende technieken.
Zie ook:
– https://www.hadewijchouwendijk.com/
De opening van de expositie is 4 december om 20:00u. (Dat was het idee…)
Loden koffertjes – Onverwacht vertrek
Tijdens het gesprek vertelde Marjolein Tönis over een project waar mee bezig was in het kader van Vrijheid. In gesprekken met Hadwijch was ze daarbij gekomen op het maken van loden koffertjes. Daar had ze ook een gedicht bij gemaakt. Ik was er nogal van onder de indruk. Neem maar mee, zei ze. Het koffertje was inderdaad loodzwaar, ik kreeg het echt niet zwierig opgetild. Het papier met het gedicht ging mee in de binnenzak.
Kijk en lees zelf:
maak ik toch wel één à twee werken per maand. Normaal werk ik met acrylverf op doek. Ik heb net een nieuw soort stiften met acrylverf gekocht en sta nu te popelen om die te proberen.”
“Nu ben ik hier mee bezig: een doek met een vrouw en 48 gezichten die overlopen in haar ogen en tranen. Vroeger werkte ik heel realistisch. Dat werd op de Kunstacademie afgeleerd. Ik moest met brede kwasten werken en abstract. Maar daar ben ik niet zo van.”
in de week in een leeg zwembad. Komende maand exposeert hij in de grote zaal van Artishock in Soest. 
communicatiestrateeg maakt veelkleurige schilderijen met deels herkenbare vormen in een surrealistische setting. Ze begon ruim 15 jaar geleden met schilderen “met als doel om er geen doel mee te hebben, niet om te exposeren of te verkopen. In mijn leven en werk waren er al genoeg doelen.”
“Maar 5 tot 10% van ons handelen wordt bepaald door ons bewustzijn, het overgrote deel komt uit ons onbewuste. Kunst is voor mij een vorm om de poort naar het onbewuste open te zetten. Een wisselwerking van bewust leiden en onbewust laten leiden. Dat zie ik niet alleen terug in het maken of genieten van kunst, maar ook in de wereld om ons heen. We leven in een tijdperk van wantrouwen, waarin we de verbinding met de natuur, onszelf en elkaar kwijt zijn geraakt. Vanuit ons bewustzijn hebben we er geen grip op. Toch zie ik een positieve onderstroom ontstaan, een komende revolutie die die verbinding herstelt, vernieuwt. We staan aan de vooravond van een omwenteling, maatschappelijk, economisch en als mensheid in zijn geheel. Daarvoor is het nodig om de touwtjes van ons bewustzijn soms wat te laten vieren en ruimte te scheppen voor nieuwe ontwikkelingen en inzichten.”
palescue's kolom 